III: Betrokkenheid van de kunstenaar(s)
Dat de naam van de kunstenaar bepalend is voor de waarde van een kunstwerk is helder. Toch is het buitengewoon lastig op iemands 'goede naam' te bouwen. Een grote kunstenaar kan morgen weer vergeten zijn, en iemand die vandaag over het hoofd word gezien kan zomaar doorbreken. Sommigen worden tijdens hun leven al waardevol geacht (lees: hun werk is verzamelbaar), anderen pas lang na hun dood. Hayao Miyazaki, Stan Lee, Jean Giraud,
Yoshitaka Amano and H.R. Giger zijn voorbeelden van het eerste type. Vincent van Gogh duidelijk niet.
Een complicerende factor in popcultuur is dat vaak onduidelijk is wat de eigenlijke bemoeienis van een kunstenaar met het kunstwerk is geweest. Video games zijn het product van intensieve samenwerking tussen groepen mensen, wat betekent dat er vaak geen sprake is van 'de kunstenaar achter..'. Doorgaans worden enkel studionamen genoemd bij games. Dat kan vreemd overkomen voor verzamelaars, zeker als die gewend zijn aan kunst waarbij de auteur zijn werk duidelijk signeert.
En toch is dit prima, omdat die studionaam staat voor de betrokkenheid bij het maken van het kunstwerk. Voordat video game kunst buiten de games wordt verkocht, wordt er binnen een studio een uitvoerig selectieproces doorlopen, waarbij sleutelpersonen besluiten welke kunst representatief is voor de studio. En dát proces is eigenlijk niks nieuws in de kunstwereld. Een contemporaine kunstenaar als Damien Hirst hanteert dezelfde principes: teams in zijn studio maken kunst, en hij zet er zijn handtekening op, als een laatste kwaliteitscontrole.
Waarom is dit relevant? Simpel: officiële, onder licentie uitgebrachte kunst verkoopt op veilingen altijd beter dan kunst waarvan de herkomst onduidelijk is. Dit is precies de reden waarom de klassieke kunstwereld zoveel tijd en geld steekt in het bewijzen van 'echtheid' van een kunstwerk. En dit is ook de reden waarom we bij Cook and Becker zoveel tijd steken in onze relatie met studio's. Echte waardecreatie begint met een studio die instemt met het publiceren van kunst buiten de eigen kanalen om, en die een inspanning levert om de beste afbeeldingen te kiezen, en die op de beste manier te presenteren. Precies zoals een individuele kunstenaar zou doen.
IV: De X-factor
De emotionele waarde van een kunstwerk kan de kansen op de markt maken of breken. En precies dit harde gegeven geeft de meeste problemen bij het verzamelen van kunst. Smaak verandert, modetrends ook, en zelfs de waardering voor kunst in brede zin. Wat betekent dat het per definitie onmogelijk is te voorspellen waar mensen over 20 of 30 jaar naar op zoek zijn.
En toch is de huidige emotionele waarde van game art relevant voor verzamelaars. Sterker nog: de populariteit van een game in het heden is misschien wel de enige echt betrouwbare variabele om toekomstig succes aan af te leiden. Maar alleen als je 'populariteit' op de juiste manier interpreteert. Niet als 'hoeveelheid spelers' of 'hoeveelheid verkochte games', maar vanuit de emotionele betrokkenheid van mensen bij bepaalde titels of kunststijlen. Bij Cook and Becker verkopen we van 'grote' games soms droevig weinig giclee prints, terwijl 'kleine' games pieken in de sales. Neem de Okami prints. Als game was Okami geen megahit, om het zacht te zeggen: pas na lange tijd werden grotere verkoopcijfers gerapporteerd. Maar als game met een toegewijde fanbase is Okami een van de sterkste titels wereldwijd, wat is af te lezen aan de snelle verkoop van merchandise en art uit de game. Een aantal stukken uit Cook and Becker's
Okami fine art print collection was dan ook in een paar uur uitverkocht.
